یادت هست، بهار بودی که آمدی. درختان سیب پر از شکوفه بودند گویی که لباس سفید عروس را به تن کرده بودند. یادت هست، باغچه ی کوچکمان را. یادت هست روزهای اول بهار بنفشه ها را، شمعدانی ها را با عشق، با لبخند کاشتیم. بهار بود، زمین به روی غنچه لبخند می زد، از آسمان باران شادی می بارید و تو می خندیدی. نمی دانم بهار دلیل آن همه زیبایی بود، یا برای بودن تو بود که همه زیبایی بود. نمی دانم بهار زیبا بود، یا برای چشمان من همه زیبایی بود. راستی اگر بهار زیبا بود، اگر بهار دلیل آن همه زیبایی بود چرا بعد از آن بهار، هیچ بهار دیگری زیبا نبود؟
    یادت هست تابستان بود، شانه به شانه زیر درختان باغ سیب قدم می زدیم، بوی عطر سیب در فضا می پیچید. می گفتی باغ سیب تکه ای از بهشت است، می گفتی سیب بوی بهشت می دهد. می گفتی من حوا و تو آدم، و اگر بخواهم برای خاطرم سیب را هم از درخت ممنوعه می چینی. زمین سبز بود، درختان سبز بود. هوا خوب بود، نسیم خنک در میان درختان می پیچید و بوی سیب می آمد. تو بودی، من بودم و هوای با هم بودنمان هم خوب بود. بهشت همان لحظه، همان جا بود. بهشت چه دارد که آن لحظه باغ سیب نداشت. تو بودی زیر درختان سیب و بوی سیب که می آمد و چشم های تو می خندید. برای من بهشت همان لحظه، همان جا بود. نمی دانم تابستان زیبا بود یا تو دلیل آن همه زیبایی بودی؟ نمی دانم باغ سیب تکه ای از بهشت بود یا برای بودن تو بود که باغ سیب بهشت بود؟ اگر برای تو نبود چرا بعد از تو دیگر باغ سیب بوی بهشت نمی داد؟
    یادت هست، پاییز بود، برگهای رنگ رنگ درختان با وزش باد می رقصیدند و تن خود را به باد می سپردند. یادت هست، گفتم جدایی برگها از درخت را نمی فهمم؟ چگونه ممکن است برگی از ریشه اش دل بکند؟ چگونه ممکن است برگی تن خود را به باد و باران بسپارد؟ مثل برگهایی که از درخت دل می کندند، تو هم دل کنده بودی. تو هم تن خود را به باد و باران سپرده بودی. تو هم رنگ پاییز گرفته بودی. چشمانت ابری بود. آسمان دلش گرفته بود، تو دلت گرفته بود، من دلم گرفته بود. تو حرف رفتن می زدی و چشمان من مثل هوای پاییز هوس نم نم باران می کرد. هوا سرد بود و چای داغ همصحبتی هامان هم سرد بود. چرا می گویند پاییز فصل عاشقان است؟ پاییز برای من بوی رفتن می دهد، بوی دل کندن می دهد. بوی جدایی، بوی فراق می دهد.
    یادت نیست، زمستان بود. تو نبودی، زمین سرد، هوا سرد بود، آسمان همیشه دل گرفته بود. قلب من مثل زمستان یخ زده بود، هوا سرد و من دلسرد بودم. زمستان نبودن تو را فریاد می زد. می دانی خوش به حال درخت است. درخت که همه وجودش را به باد می سپارد، دمی چشم هایش را می بندد و همه ی زمستان را می خوابد، درخت درد از دست دادن را نمی چشد. درخت می خوابد، درخت سردی هوا، برف را نمی فهمد. درخت می خوابد و خواب بهار می بیند. کاش بعد از پاییز، زمستانی نبود. تو با پاییز رفته بودی و کاش من هم مثل درخت تمام زمستان را می خوابیدم و خواب بهار را و آمدنت را می دیدم. اما تو رفته بودی و رفتن تو آمدنی نداشت. برای من بعد از تو فصل ها فرقی با هم نداشت. بهار زمستان بود و تابستان بوی پاییز می داد.